Περιήγηση στο Βασίλειο του Πλούτωνα.

Εδώ θ’ ακολουθήσουμε ένα μονοπάτι, μέσα από το οποίο θα αντικρίσουμε το σκοτάδι του Άδη, τους ισχυρούς μας φόβους και τις επιθυμίες μας, την ανάγκη να βιώσουμε αυτά τα σκοτάδια… Θα ασχοληθούμε με την ιστορία της Περσεφόνης που, ενώ η μητέρα της Δήμητρα την προειδοποίησε να μην πάει κοντά στον Νάρκισσο επειδή θα υποφέρει, εκείνη από την περιέργειά της και την ανάγκη της για έρωτα και εμπειρίες πήγε και τον μύρισε• οπότε ξαφνικά την άρπαξε ο Πλούτωνας και την κατέβασε στον Κάτω Κόσμο για να βιώσει όλα αυτά που θα της έφερναν την Γνώση. Eίναι ανάγκη της Ψυχής μας να βιώσει γεγονότα και μέσα από αυτά να φτάσει στην Κάθαρση. Από το βασίλειο του Πλούτωνα και τα σκοτάδια του, καθώς λάβουμε το μάθημα, θα ανέβουμε στο βασίλειο του Ποσειδώνα, όπου κυριαρχεί η αγάπη και ένας ωκεανός ενέργειας και συναισθήματος. Βλέπουμε εκεί τους αόρατους Δεσμούς που ενώνουν όλον τον Κόσμο, είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τι ακριβώς μάθημα παίρνουμε από το κάθε βίωμα, ο δρόμος προς την Κάθαρση πια είναι πιο εύκολος. Και αφού φτάσουμε στην ενδιάμεση περιοχή της Αθηνάς με καθαρή Νόηση και ολοκληρωμένοι, αρχίζει και αχνοφαίνεται το βασίλειο του Διός, η επιστροφή μας στο σημείο από όπου «κατεβήκαμε», ο δρόμος προς τον Δημιουργό μας…

Βασίλειο του Πλούτωνα

 Το υλικό επίπεδο ανήκει στον άρχοντα του Κάτω Κόσμου, τον Πλούτωνα. Σας παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο του Thomas Taylor,  “Ελευσίνια και Βακχικά Μυστήρια”, σσ. 85-93, που σχολιάζει το έργο Η αρπαγή της Περσεφόνης του Ρωμαίου ποιητή Κλαυδιανού, για να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πώς συνδέεται ο Πλούτωνας με το Υλικό επίπεδο: 

  “Υπάρχει και η περίπτωση του Ναρκίσσου που δεν πρέπει να αποσιωποιηθεί• εννοώ τον νέο που έπεσε θύμα της αγάπης του για την ίδια την εξωτερική του μορφή. Το μήνυμα-συμβολισμός της ιστορίας αυτής συμφωνεί με την αρπαγή της Περσεφόνης, η οποία αρπαγή κατά τον Όμηρο αποτελεί άμεση συνέπεια της συλλογής ωραίων λουλουδιών• διότι ο Νάρκισσος, ερωτευμένος με την δική του εικόνα που αντίκρισε στην επιφάνεια της λίμνης, συμβολίζει την ψυχή που παρατηρεί την μεταβλητή κατάσταση ενός υλικού σώματος και ερωτεύεται έτσι την σωματική-υλική ζωή, που δεν είναι τίποτε παραπάνω από την ψεύτικη εικόνα του αληθινού ανθρώπου ή της λογικής και αθάνατης ψυχής.

  Προσηλωμένος έτσι ο καθένας μας σ’ αυτήν την πλανερή και ρευστή εικόνα της ψυχής, μοιάζει σαν να βρίσκεται σε μία «φυτική» κατάσταση, τέτοια που βρίσκεται ένα όμορφο αλλά εύθραυστο λουλούδι, δηλαδή σε μια σωματική-υλική ζωή η οποία αποτελείται εξ ολοκλήρου από απλές φυσικές λειτουργίες.

  Η Περσεφόνη-Ψυχή λοιπόν, την στιγμή της καθόδου της στην ύλη, εμφανίζεται να είναι απασχολημένη με το μάζεμα αυτού του μοιραίου λουλουδιού• οι πνευματικές της λειτουργίες την στιγμή εκείνη είναι προσκολλημένες σε μια ζωή που έχει να κάνει με την ρευστή, μεταβλητή κατάσταση του σώματος. Έτσι ο Πλούτωνας ανεβαίνει στην επιφάνεια της γης, αρπάζει την Περσεφόνη και την παίρνει μαζί του χωρίς την αντίσταση της Αθηνάς και της Αρτέμιδος, στις οποίες ο Ζευς απαγόρευσε να κάνουν κάτι για την απελευθέρωση της, πράγμα που εν προκειμένω σημαίνει την Μοίρα.

  Ο Πλούτωνας οδηγεί την Περσεφόνη στις καταχθόνιες περιοχές• η ψυχή δηλαδή βυθίζεται στα σκοτάδια και τα βάθη της υλικής φύσης. Η περιγραφή του γάμου που ακολουθεί αφορά την εγκατάσταση της σε σκοτεινή κατοικία, την ένωσή της με το σώμα:

  «Τώρα υψώθηκε το απογευματινό αστέρι του Άδη, η νύφη πλάγιασε στο νυφικό θάλαμο. Σαν παράνυμφος η Νύχτα στάθηκε κοντά στο στήθος της που έλαμπε από τα αστέρια κι αγγίζοντας το κρεβάτι καθαγίασε τους γαμήλιους όρκους μ’ έναν παντοτινό δεσμό.»

Βιβλίο 2, 361-364.

  Η νύχτα αρμόζει καλά στην σκηνή αυτή• και η Περσεφόνη στέκεται δίπλα στο νυφικό κρεβάτι δείχνοντας έτσι την είσοδο-μετάβασή της στην κατάσταση της λήθης, αφού η ψυχή με την ένωσή της με το υλικό σώμα γίνεται κάτοικος και υπήκοος του σκοτεινού βασιλείου της νύχτας. Κατοικεί πια με φαντάσματα και, μέχρι να απελευθερωθεί από τις αλυσίδες της, αδυνατεί να αντιληφθεί τι είναι πραγματικό και αληθινό. 

  Ύστερα η Περσεφόνη εμφανίζεται σε όνειρο στην μητέρα της Δήμητρα και τής περιγράφει την αιχμαλωσία της και την άθλια κατάστασή στην οποία βρίσκεται:

  «Και τότε η αληθινή μορφή της κόρης ήλθε στον ύπνο της μητέρας της για να τής αναγγείλει την παγιωμένη μοίρα της• η Περσεφόνη παρουσιάστηκε από την σκοτεινή φυλακή της με αμείλικτα δεσμά αλυσοδεμένη, όχι όπως ήταν όταν η Δήμητρα την εμπιστεύθηκε στους λειμώνες της Σικελίας, ούτε όπως ήταν όταν οι θεές την θαύμασαν στ’ ανθηρά λιβάδια της Αίτνας. Τα μαλλιά της ήταν αχτένιστα και χρυσαφένια, η νύχτα όμως πήρε μακριά την λάμψη των ματιών της• χλωμή και άτονη από το κρύο ήταν η όψη της με την εκτυφλωτική λαμπρότητα και την ωραία κορμοστασιά• τα μέλη της, που δεν λύγισαν απ’ την λευκότητα του ψύχους, είχαν χρωματιστεί από το σκοτάδι του μαύρου βασιλείου. Και, αφού με δυσκολία κατόρθωσε ν αναγνωρίσει την κόρη της, η Δήμητρα είπε: «Για ποιο έγκλημα τιμωρήθηκες τόσο; Από πού προέρχεται αυτή η δυσδιάκριτη αδυναμία; Ποιος μπορεί να σε λυτρώσει; Γιατί τα όμορφα όπλα σου έγιναν σιδερένια δεσμά, που ούτε στ’ άγρια θηρία αρμόζουν; Εσύ είσαι το παιδί μου; Ή μήπως με παραπλανά μια σκιά;

  Τόσο αξιολύπητη είναι η ψυχή όταν βυθίζεται στην σωματική φύση. Δεν αιχμαλωτίζεται μόνο άλλα χάνει την λάμψη της, καθώς έρχεται σε επαφή με την ακάθαρτη ύλη, και η οξύτητα της λογικής της μειώνεται δραστικά από το βαθύ σκοτάδι της υλικής νύχτας».

Βιβλίο 3, 80-96.”

Βλέπουμε λοιπόν πως το Βασίλειο του Πλούτωνα, ο Άδης, είναι ο Κόσμος μας, ο βίος μας εδώ, όπου η ψυχή φυλακίζεται μέσα στο γήινο σώμα και είναι στην Μοίρα της να περάσει τις δοκιμασίες του Πλουτώνιου Βασιλείου: στενοχώρια, οδύνη, ταλαιπωρίες και όσα άλλα προσφέρονται εδώ.

 

Η Περσεφόνη δεν άκουσε την μητέρα της Δήμητρα που της είπε να μην πλησιάσει τον Νάρκισσο, διότι θα της προκαλούσε όλες αυτές τις οδύνες… Όμως εκείνη θέλησε να τις ζήσει. Η Ψυχή, σαν να την σπρώχνει η ανάγκη του Έρωτα, έχει την ανάγκη να γευτεί, να ακουμπήσει, να δει την ομορφιά του αισθητού κόσμου, αυτήν που απορρέει από τις κατώτερες ουσίες των Θεών, δηλαδή των πλανητών, αυτήν που καθρεπτίζει την Νοητή Ομορφιά… Νοιώθει την ανάγκη να πλανευτεί στον κόσμο των ειδώλων, να ενθουσιαστεί, να κάνει λάθη, να βιώσει πόνο και ανεξέλεγκτα πάθη και μέσα από δύσκολα βιώματα να δεχτεί τα αποτελέσματα των πράξεών της, ώστε να οδηγηθεί στον δρόμο για την Κάθαρση… Πάντα κάποια ανόσια πράξη είναι η αρχή κάθε Τραγωδίας… όπου μέσα από μια πορεία δύσκολων γεγονότων έρχεται η Εξιλέωση και ο Ήρωας οδηγείται σε ανώτερα πεδία.

Στο βασίλειο του Πλούτωνα έχουν θέση και τα Τάρταρα, όπου βρίσκονται τα κατώτερά μας ένστικτα και οι χειρότεροί μας φόβοι. Εκεί έριξε ο Ζευς τους Τιτάνες στην Τιτανομαχία. Εκεί υπομένει το βασανιστήριό του ο Σίσυφος, ο οποίος είχε ξεγελάσει τον Θάνατο και ως τιμωρία κουβαλάει έναν βράχο μέχρι την κορυφή ενός βουνού, όπου ο βράχος κυλάει κάτω και αυτός τον ανεβάζει ξανά και ξανά, για πάντα. Εκεί βρίσκεται και ο Τάνταλος, ο οποίος ήθελε να ξεγελάσει τους θεούς και τους πρόσφερε τον γιο του Πέλοπα ως γεύμα• το δικό του μαρτύριο είναι να βρίσκεται μέσα σε λάκκο γεμάτο νερό κάτω από δέντρα με καρπούς και, όποτε πεινάει και απλώνει το χέρι του, οι καρποί να απομακρύνονται, και, όποτε διψάει και σκύβει να πιεί, να απομακρύνεται το νερό από τα πόδια του. 

Σύμφωνα με τον Μανίλιο (Astronomica 2.876) ο Τυφών ανήκει στον 8ο Οίκο του Αστρολογικού μας Χάρτη• είναι ο Οίκος που ανήκει στον Σκορπιό και στον κυβερνήτη του, τον Πλούτωνα. Λόγω της εξόντωσης των Γιγάντων από τους Ολύμπιους στην Γιγαντομαχία η Γαία βρέθηκε σε στιγμή μεγάλης οργής, πόνου και αγανάκτησης. Έσμιξε τότε με τον Τάρταρο και γέννησαν τον Τυφώνα, ένα γιγαντιαίο τερατώδες ον. Ήταν μεγαλύτερος από όλα τα βουνά και η δύναμή του τεράστια. Μέχρι την μέση είχε την μορφή ανθρώπου, από εκεί και κάτω μορφή φιδιών• στους δε ώμους του είχε εκατό κεφάλια δρακόντων. Ανέβηκε στον Όλυμπο για να εκδικηθεί για τον αποδεκατισμό των Γιγάντων. Οι Θεοί τον φοβήθηκαν και κρύφτηκαν• μόνο η Αθηνά έμεινε να τον αντιμετωπίσει και κατηγόρησε τον Δία για την έλλειψη θάρρους, ο οποίος για να κρυφτεί είχε μεταμορφωθεί σε Κριό. Τότε ο Δίας βρήκε το θάρρος του και αποφάσισε να τον αντιμετωπίσει. Έγινε μεγάλη μάχη όπου στην αρχή νίκησε ο Τυφών καθώς ακινητοποίησε τον Δία, κόβοντας τους τένοντες των χεριών και των ποδιών του. Ύστερα τον παρέδωσε στον αδελφό του τον Πύθωνα για να τον φυλάει στην σπηλιά του. Ο Ερμής εισέβαλε κρυφά και παίζοντας μουσική1 κατάφερε να κοιμίσει τον Πύθωνα, να πάρει πίσω τους τένοντες και να ελευθερώσει τον Δία. Έγινε νέα μάχη και ο Ζευς κατακεραύνωσε τον Τυφώνα, έριξε πάνω του το όρος Αίτνα, τον καταπλάκωσε και τον έκλεισε στα έγκατα της Γης. Από εκεί ο Τυφών κάθε τόσο βγάζει κραυγές και γλώσσες φωτιάς. 

Οι τιμωρίες του Σίσυφου και του Τάνταλου στα Τάρταρα και ο ίδιος ο Τυφών συμβολίζουν το πλήρες σκοτάδι. Αυτό υπάρχει μέσα μας σε κατάσταση ύπνου και μπορεί να ενεργοποιηθεί σε στιγμή μεγάλου θυμού ή μίσους• και τότε δεν αναγνωρίζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και τις πράξεις μας. Άλλοτε παίρνει την μορφή μεγάλης οδύνης, τύψεων που μας κυνηγούν ως Ερινύες για σφάλματα που έχουμε διαπράξει. 

Θα πρέπει λοιπόν να υποστούμε τις συνέπειες των πράξεών μας και να κατανοήσουμε πως αυτές είναι ένα μάθημα. Και, μόλις το πάρουμε, θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τα Τάρταρα και να ανέβουμε στα επόμενα πεδία ώστε να βρούμε γαλήνη. 

Ο πλανήτης Πλούτωνας

Aστρολογικά ο πλανήτης Πλούτωνας ενεργοποιεί δύσκολα περιστατικά. Ένας άνθρωπος με έντονο Πλούτωνα βιώνει συχνά γεγονότα πόνου, που όμως μπορούν να οδηγήσουν σε Μεταμόρφωση. Διότι εκείνος περισσότερο από τους άλλους κατεβαίνει στα Τάρταρα της Ψυχής του και έρχεται αντιμέτωπος με τους Τιτάνες και άλλα μυθολογικά Τέρατα έτσι ώστε, από την πάλη μαζί τους εκεί κάτω πολλές φορές βγαίνει νικητής, αναγεννημένος και πιο δυνατός• σαν τον Φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του. Και, εφόσον νικά, στην συνέχεια του εδώ βίου του λαμβάνει μόνο δώρα από τον Πλούτωνα, τα οποία είναι η βαθιά Γνώση και η Μεταμόρφωση. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι με έντονο Πλούτωνα που τον λειτουργούν στην κατώτερη του υπόσταση και γίνονται έτσι χειριστικοί και βάρβαροι αφέντες των άλλων. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οδηγούνται στην ενασχόληση με μαγεία και απόκρυφες επιστήμες. Θέλουν να έχουν τον έλεγχο και εμμένουν σε σχέσεις ή καταστάσεις, λόγω της αδυναμίας τους να σπάσουν τις αλυσίδες με τις οποίες τους έχει δέσει η ίδια τους η σκέψη. Αν τις σπάσουν, τότε γίνονται οι μεγαλύτεροι μύστες καθώς έχουν την ικανότητα να βλέπουν σε πολύ βάθος, από την στιγμή που ήδη έχουν οικειότητα με το σκοτάδι και το απύθμενο βάθος. Όσοι όμως, σαν βρεθούν στα Τάρταρα, ηττηθούν, ύστερα θα δέχονται όχι τα δώρα αλλά την οργή του Πλούτωνα• και πιθανόν επαναλάβουν το μάθημα που δίνει αυτός σε επόμενη τους ενσάρκωση.

Όλοι μας θα περάσουμε από τα Τάρταρα κάποια στιγμή στην ζωή μας. Αυτό συμβαίνει όποτε αστρολογικά «συναντηθούν» οι πλανήτες μας (κυρίως Ήλιος, Σελήνη) ή ο ωροσκόπος μας με τον πλανήτη Πλούτωνα. Τότε θα κλιθούμε να αντιμετωπίσουμε όποιο δύσκολο γεγονός μας φέρει η «συνάντηση» αυτή και να γνωρίσουμε τον εαυτό μας μέσα από αυτό. 

Αρετή Γεωργακοπούλου