Περιήγηση στο Βασίλειο του Πλούτωνα.

Εδώ θ’ ακολουθήσουμε ένα μονοπάτι, μέσα από το οποίο θα αντικρίσουμε το σκοτάδι του Άδη, τους ισχυρούς μας φόβους και τις επιθυμίες μας, την ανάγκη να βιώσουμε αυτά τα σκοτάδια… Θα ασχοληθούμε με την ιστορία της Περσεφόνης που, ενώ η μητέρα της Δήμητρα την προειδοποίησε να μην πάει κοντά στον Νάρκισσο επειδή θα υποφέρει, εκείνη από την περιέργειά της και την ανάγκη της για έρωτα και εμπειρίες πήγε και τον μύρισε• οπότε ξαφνικά την άρπαξε ο Πλούτωνας και την κατέβασε στον Κάτω Κόσμο για να βιώσει όλα αυτά που θα της έφερναν την Γνώση. Eίναι ανάγκη της Ψυχής μας να βιώσει γεγονότα και μέσα από αυτά να φτάσει στην Κάθαρση. Από το βασίλειο του Πλούτωνα και τα σκοτάδια του, καθώς λάβουμε το μάθημα, θα ανέβουμε στο βασίλειο του Ποσειδώνα, όπου κυριαρχεί η αγάπη και ένας ωκεανός ενέργειας και συναισθήματος. Βλέπουμε εκεί τους αόρατους Δεσμούς που ενώνουν όλον τον Κόσμο, είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τι ακριβώς μάθημα παίρνουμε από το κάθε βίωμα, ο δρόμος προς την Κάθαρση πια είναι πιο εύκολος. Και αφού φτάσουμε στην ενδιάμεση περιοχή της Αθηνάς με καθαρή Νόηση και ολοκληρωμένοι, αρχίζει και αχνοφαίνεται το βασίλειο του Διός, η επιστροφή μας στο σημείο από όπου «κατεβήκαμε», ο δρόμος προς τον Δημιουργό μας…

Βασίλειο του Πλούτωνα

 Το υλικό επίπεδο ανήκει στον άρχοντα του Κάτω Κόσμου, τον Πλούτωνα. Σας παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο του Thomas Taylor,  “Ελευσίνια και Βακχικά Μυστήρια”, σσ. 85-93, που σχολιάζει το έργο Η αρπαγή της Περσεφόνης του Ρωμαίου ποιητή Κλαυδιανού, για να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πώς συνδέεται ο Πλούτωνας με το Υλικό επίπεδο: 

  “Υπάρχει και η περίπτωση του Ναρκίσσου που δεν πρέπει να αποσιωποιηθεί• εννοώ τον νέο που έπεσε θύμα της αγάπης του για την ίδια την εξωτερική του μορφή. Το μήνυμα-συμβολισμός της ιστορίας αυτής συμφωνεί με την αρπαγή της Περσεφόνης, η οποία αρπαγή κατά τον Όμηρο αποτελεί άμεση συνέπεια της συλλογής ωραίων λουλουδιών• διότι ο Νάρκισσος, ερωτευμένος με την δική του εικόνα που αντίκρισε στην επιφάνεια της λίμνης, συμβολίζει την ψυχή που παρατηρεί την μεταβλητή κατάσταση ενός υλικού σώματος και ερωτεύεται έτσι την σωματική-υλική ζωή, που δεν είναι τίποτε παραπάνω από την ψεύτικη εικόνα του αληθινού ανθρώπου ή της λογικής και αθάνατης ψυχής.

  Προσηλωμένος έτσι ο καθένας μας σ’ αυτήν την πλανερή και ρευστή εικόνα της ψυχής, μοιάζει σαν να βρίσκεται σε μία «φυτική» κατάσταση, τέτοια που βρίσκεται ένα όμορφο αλλά εύθραυστο λουλούδι, δηλαδή σε μια σωματική-υλική ζωή η οποία αποτελείται εξ ολοκλήρου από απλές φυσικές λειτουργίες.

  Η Περσεφόνη-Ψυχή λοιπόν, την στιγμή της καθόδου της στην ύλη, εμφανίζεται να είναι απασχολημένη με το μάζεμα αυτού του μοιραίου λουλουδιού• οι πνευματικές της λειτουργίες την στιγμή εκείνη είναι προσκολλημένες σε μια ζωή που έχει να κάνει με την ρευστή, μεταβλητή κατάσταση του σώματος. Έτσι ο Πλούτωνας ανεβαίνει στην επιφάνεια της γης, αρπάζει την Περσεφόνη και την παίρνει μαζί του χωρίς την αντίσταση της Αθηνάς και της Αρτέμιδος, στις οποίες ο Ζευς απαγόρευσε να κάνουν κάτι για την απελευθέρωση της, πράγμα που εν προκειμένω σημαίνει την Μοίρα.

  Ο Πλούτωνας οδηγεί την Περσεφόνη στις καταχθόνιες περιοχές• η ψυχή δηλαδή βυθίζεται στα σκοτάδια και τα βάθη της υλικής φύσης. Η περιγραφή του γάμου που ακολουθεί αφορά την εγκατάσταση της σε σκοτεινή κατοικία, την ένωσή της με το σώμα:

  «Τώρα υψώθηκε το απογευματινό αστέρι του Άδη, η νύφη πλάγιασε στο νυφικό θάλαμο. Σαν παράνυμφος η Νύχτα στάθηκε κοντά στο στήθος της που έλαμπε από τα αστέρια κι αγγίζοντας το κρεβάτι καθαγίασε τους γαμήλιους όρκους μ’ έναν παντοτινό δεσμό.»

Βιβλίο 2, 361-364.

  Η νύχτα αρμόζει καλά στην σκηνή αυτή• και η Περσεφόνη στέκεται δίπλα στο νυφικό κρεβάτι δείχνοντας έτσι την είσοδο-μετάβασή της στην κατάσταση της λήθης, αφού η ψυχή με την ένωσή της με το υλικό σώμα γίνεται κάτοικος και υπήκοος του σκοτεινού βασιλείου της νύχτας. Κατοικεί πια με φαντάσματα και, μέχρι να απελευθερωθεί από τις αλυσίδες της, αδυνατεί να αντιληφθεί τι είναι πραγματικό και αληθινό. 

  Ύστερα η Περσεφόνη εμφανίζεται σε όνειρο στην μητέρα της Δήμητρα και τής περιγράφει την αιχμαλωσία της και την άθλια κατάστασή στην οποία βρίσκεται:

  «Και τότε η αληθινή μορφή της κόρης ήλθε στον ύπνο της μητέρας της για να τής αναγγείλει την παγιωμένη μοίρα της• η Περσεφόνη παρουσιάστηκε από την σκοτεινή φυλακή της με αμείλικτα δεσμά αλυσοδεμένη, όχι όπως ήταν όταν η Δήμητρα την εμπιστεύθηκε στους λειμώνες της Σικελίας, ούτε όπως ήταν όταν οι θεές την θαύμασαν στ’ ανθηρά λιβάδια της Αίτνας. Τα μαλλιά της ήταν αχτένιστα και χρυσαφένια, η νύχτα όμως πήρε μακριά την λάμψη των ματιών της• χλωμή και άτονη από το κρύο ήταν η όψη της με την εκτυφλωτική λαμπρότητα και την ωραία κορμοστασιά• τα μέλη της, που δεν λύγισαν απ’ την λευκότητα του ψύχους, είχαν χρωματιστεί από το σκοτάδι του μαύρου βασιλείου. Και, αφού με δυσκολία κατόρθωσε ν αναγνωρίσει την κόρη της, η Δήμητρα είπε: «Για ποιο έγκλημα τιμωρήθηκες τόσο; Από πού προέρχεται αυτή η δυσδιάκριτη αδυναμία; Ποιος μπορεί να σε λυτρώσει; Γιατί τα όμορφα όπλα σου έγιναν σιδερένια δεσμά, που ούτε στ’ άγρια θηρία αρμόζουν; Εσύ είσαι το παιδί μου; Ή μήπως με παραπλανά μια σκιά;

  Τόσο αξιολύπητη είναι η ψυχή όταν βυθίζεται στην σωματική φύση. Δεν αιχμαλωτίζεται μόνο άλλα χάνει την λάμψη της, καθώς έρχεται σε επαφή με την ακάθαρτη ύλη, και η οξύτητα της λογικής της μειώνεται δραστικά από το βαθύ σκοτάδι της υλικής νύχτας».

Βιβλίο 3, 80-96.”

Βλέπουμε λοιπόν πως το Βασίλειο του Πλούτωνα, ο Άδης, είναι ο Κόσμος μας, ο βίος μας εδώ, όπου η ψυχή φυλακίζεται μέσα στο γήινο σώμα και είναι στην Μοίρα της να περάσει τις δοκιμασίες του Πλουτώνιου Βασιλείου: στενοχώρια, οδύνη, ταλαιπωρίες και όσα άλλα προσφέρονται εδώ.

 

Η Περσεφόνη δεν άκουσε την μητέρα της Δήμητρα που της είπε να μην πλησιάσει τον Νάρκισσο, διότι θα της προκαλούσε όλες αυτές τις οδύνες… Όμως εκείνη θέλησε να τις ζήσει. Η Ψυχή, σαν να την σπρώχνει η ανάγκη του Έρωτα, έχει την ανάγκη να γευτεί, να ακουμπήσει, να δει την ομορφιά του αισθητού κόσμου, αυτήν που απορρέει από τις κατώτερες ουσίες των Θεών, δηλαδή των πλανητών, αυτήν που καθρεπτίζει την Νοητή Ομορφιά… Νοιώθει την ανάγκη να πλανευτεί στον κόσμο των ειδώλων, να ενθουσιαστεί, να κάνει λάθη, να βιώσει πόνο και ανεξέλεγκτα πάθη και μέσα από δύσκολα βιώματα να δεχτεί τα αποτελέσματα των πράξεών της, ώστε να οδηγηθεί στον δρόμο για την Κάθαρση… Πάντα κάποια ανόσια πράξη είναι η αρχή κάθε Τραγωδίας… όπου μέσα από μια πορεία δύσκολων γεγονότων έρχεται η Εξιλέωση και ο Ήρωας οδηγείται σε ανώτερα πεδία.

Στο βασίλειο του Πλούτωνα έχουν θέση και τα Τάρταρα, όπου βρίσκονται τα κατώτερά μας ένστικτα και οι χειρότεροί μας φόβοι. Εκεί έριξε ο Ζευς τους Τιτάνες στην Τιτανομαχία. Εκεί υπομένει το βασανιστήριό του ο Σίσυφος, ο οποίος είχε ξεγελάσει τον Θάνατο και ως τιμωρία κουβαλάει έναν βράχο μέχρι την κορυφή ενός βουνού, όπου ο βράχος κυλάει κάτω και αυτός τον ανεβάζει ξανά και ξανά, για πάντα. Εκεί βρίσκεται και ο Τάνταλος, ο οποίος ήθελε να ξεγελάσει τους θεούς και τους πρόσφερε τον γιο του Πέλοπα ως γεύμα• το δικό του μαρτύριο είναι να βρίσκεται μέσα σε λάκκο γεμάτο νερό κάτω από δέντρα με καρπούς και, όποτε πεινάει και απλώνει το χέρι του, οι καρποί να απομακρύνονται, και, όποτε διψάει και σκύβει να πιεί, να απομακρύνεται το νερό από τα πόδια του. 

Σύμφωνα με τον Μανίλιο (Astronomica 2.876) ο Τυφών ανήκει στον 8ο Οίκο του Αστρολογικού μας Χάρτη• είναι ο Οίκος που ανήκει στον Σκορπιό και στον κυβερνήτη του, τον Πλούτωνα. Λόγω της εξόντωσης των Γιγάντων από τους Ολύμπιους στην Γιγαντομαχία η Γαία βρέθηκε σε στιγμή μεγάλης οργής, πόνου και αγανάκτησης. Έσμιξε τότε με τον Τάρταρο και γέννησαν τον Τυφώνα, ένα γιγαντιαίο τερατώδες ον. Ήταν μεγαλύτερος από όλα τα βουνά και η δύναμή του τεράστια. Μέχρι την μέση είχε την μορφή ανθρώπου, από εκεί και κάτω μορφή φιδιών• στους δε ώμους του είχε εκατό κεφάλια δρακόντων. Ανέβηκε στον Όλυμπο για να εκδικηθεί για τον αποδεκατισμό των Γιγάντων. Οι Θεοί τον φοβήθηκαν και κρύφτηκαν• μόνο η Αθηνά έμεινε να τον αντιμετωπίσει και κατηγόρησε τον Δία για την έλλειψη θάρρους, ο οποίος για να κρυφτεί είχε μεταμορφωθεί σε Κριό. Τότε ο Δίας βρήκε το θάρρος του και αποφάσισε να τον αντιμετωπίσει. Έγινε μεγάλη μάχη όπου στην αρχή νίκησε ο Τυφών καθώς ακινητοποίησε τον Δία, κόβοντας τους τένοντες των χεριών και των ποδιών του. Ύστερα τον παρέδωσε στον αδελφό του τον Πύθωνα για να τον φυλάει στην σπηλιά του. Ο Ερμής εισέβαλε κρυφά και παίζοντας μουσική1 κατάφερε να κοιμίσει τον Πύθωνα, να πάρει πίσω τους τένοντες και να ελευθερώσει τον Δία. Έγινε νέα μάχη και ο Ζευς κατακεραύνωσε τον Τυφώνα, έριξε πάνω του το όρος Αίτνα, τον καταπλάκωσε και τον έκλεισε στα έγκατα της Γης. Από εκεί ο Τυφών κάθε τόσο βγάζει κραυγές και γλώσσες φωτιάς. 

Οι τιμωρίες του Σίσυφου και του Τάνταλου στα Τάρταρα και ο ίδιος ο Τυφών συμβολίζουν το πλήρες σκοτάδι. Αυτό υπάρχει μέσα μας σε κατάσταση ύπνου και μπορεί να ενεργοποιηθεί σε στιγμή μεγάλου θυμού ή μίσους• και τότε δεν αναγνωρίζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και τις πράξεις μας. Άλλοτε παίρνει την μορφή μεγάλης οδύνης, τύψεων που μας κυνηγούν ως Ερινύες για σφάλματα που έχουμε διαπράξει. 

Θα πρέπει λοιπόν να υποστούμε τις συνέπειες των πράξεών μας και να κατανοήσουμε πως αυτές είναι ένα μάθημα. Και, μόλις το πάρουμε, θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τα Τάρταρα και να ανέβουμε στα επόμενα πεδία ώστε να βρούμε γαλήνη. 

Ο πλανήτης Πλούτωνας

Aστρολογικά ο πλανήτης Πλούτωνας ενεργοποιεί δύσκολα περιστατικά. Ένας άνθρωπος με έντονο Πλούτωνα βιώνει συχνά γεγονότα πόνου, που όμως μπορούν να οδηγήσουν σε Μεταμόρφωση. Διότι εκείνος περισσότερο από τους άλλους κατεβαίνει στα Τάρταρα της Ψυχής του και έρχεται αντιμέτωπος με τους Τιτάνες και άλλα μυθολογικά Τέρατα έτσι ώστε, από την πάλη μαζί τους εκεί κάτω πολλές φορές βγαίνει νικητής, αναγεννημένος και πιο δυνατός• σαν τον Φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του. Και, εφόσον νικά, στην συνέχεια του εδώ βίου του λαμβάνει μόνο δώρα από τον Πλούτωνα, τα οποία είναι η βαθιά Γνώση και η Μεταμόρφωση. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι με έντονο Πλούτωνα που τον λειτουργούν στην κατώτερη του υπόσταση και γίνονται έτσι χειριστικοί και βάρβαροι αφέντες των άλλων. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οδηγούνται στην ενασχόληση με μαγεία και απόκρυφες επιστήμες. Θέλουν να έχουν τον έλεγχο και εμμένουν σε σχέσεις ή καταστάσεις, λόγω της αδυναμίας τους να σπάσουν τις αλυσίδες με τις οποίες τους έχει δέσει η ίδια τους η σκέψη. Αν τις σπάσουν, τότε γίνονται οι μεγαλύτεροι μύστες καθώς έχουν την ικανότητα να βλέπουν σε πολύ βάθος, από την στιγμή που ήδη έχουν οικειότητα με το σκοτάδι και το απύθμενο βάθος. Όσοι όμως, σαν βρεθούν στα Τάρταρα, ηττηθούν, ύστερα θα δέχονται όχι τα δώρα αλλά την οργή του Πλούτωνα• και πιθανόν επαναλάβουν το μάθημα που δίνει αυτός σε επόμενη τους ενσάρκωση.

Όλοι μας θα περάσουμε από τα Τάρταρα κάποια στιγμή στην ζωή μας. Αυτό συμβαίνει όποτε αστρολογικά «συναντηθούν» οι πλανήτες μας (κυρίως Ήλιος, Σελήνη) ή ο ωροσκόπος μας με τον πλανήτη Πλούτωνα. Τότε θα κλιθούμε να αντιμετωπίσουμε όποιο δύσκολο γεγονός μας φέρει η «συνάντηση» αυτή και να γνωρίσουμε τον εαυτό μας μέσα από αυτό. 

Αρετή Γεωργακοπούλου

Οι Μέγιστες Αποκλίσεις των πλανητών και το ξέσπασμα του Covid-19

Υπάρχει ένα αστρολογικό σύστημα που δεν είναι ευρέως γνωστό, όμως είναι πολύ λειτουργικό και δρα στην ακρίβεια. Είναι οι αποκλίσεις των πλανητών από το κέντρο της Εκλειπτικής. Η Εκλειπτική είναι η τροχιά που ακολουθεί ο Ήλιος και οι πλανήτες. Είναι σαν δαχτυλίδι γύρω από την Γη. Ένα άλλο δαχτυλίδι είναι η γραμμή του Ισημερινού, η οποία χωρίζει την Γη σε βόρειο και νότιο ημισφαίριο και κατ' επέκταση ο Ουράνιος Ισημερινός. 

Όταν ο Ήλιος είναι στον Τροπικό Κριό και στον Τροπικό Ζυγό, είναι στο σημείο της Εκλειπτικής που τέμνει την γραμμή του Ουράνιου Ισημερινού, γι' αυτό λέγεται πως στην 00 Κριού και στην 00 Ζυγού, 21 Μαρτίου και 23 Σεπτεμβρίου αντίστοιχα, έχουμε τις Ισημερίες. Είναι οι ημέρες που η μέρα με τη νύχτα είναι ίσες. Στο θερινό Ηλιοστάσιο στις 21 Ιουνίου, έχουμε την μεγαλύτερη μέρα του έτους για το βόρειο ημισφαίριο της Γης (στο οποίο βρίσκεται και η Ελλάδα) και στο χειμερινό Ηλιοστάσιο στις 21 Δεκεμβρίου έχουμε την μικρότερη. Στα Ηλιοστάσια συμβαίνει το εξής: Ο Ήλιος φτάνει στις 23 μοίρες και 26 λεπτά μακριά από τον Ισημερινό. Βόρεια όταν είναι στο θερινό ημισφαίριο και νότια στο χειμερινό. Είναι η λεγόμενη "Μέγιστη Απόκλιση από τον Ισημερινό". Μετά από μια στάση 3 ημέρες γίνεται "Τροπή του Ηλίου". Δηλαδή στέκεται φαινομενικά στην μέγιστη απόκλιση και ξεκινάει να γυρίζει προς τα πίσω. 

Την πορεία του Ηλίου ακολουθούν όλοι οι πλανήτες και φτάνουν κι εκείνοι σε αυτά τα σημεία. Άρα μιλάμε για "Τροπή" όλων των πλανητών, ακόμη και της Σελήνης. Τα δύο σημεία Μέγιστης Απόκλισης, από την αρχαιότητα ακόμη, είναι πολύ σημαντικά και τα βρίσκουμε ενεργά σε κοσμικά γεγονότα, καθώς και το σημείο 0, όπου βρίσκεται ο Ισημερινός. 

Για λεπτομέρειες, πώς λειτουργούν τα σημεία, ιστορική αναδρομή με σχεδιαγράμματα και ανάλυση του Τροπικού Ζωδιακού, ο οποίος βασίζεται στο σύστημα των Αποκλίσεων, θα βρείτε στην εργασία που έχω ανεβάσει εδώ:

https://www.scribd.com/document/493643154/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%84%CF%8E%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%A4%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%96%CF%89%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82

ή εδώ:

https://issuu.com/areti.georgakopoulou/docs/__________

Κάποιες φορές οι πλανήτες φτάνοντας σε αυτά τα σημεία, βγαίνουν εκτός ορίων, δηλαδή ξεπερνούν τις 23 μοίρες και 26 λεπτά και φτάνουν μέχρι και 28 μοίρες. Όμως, ακόμη και αν δεν βγουν εκτός ορίων αλλά βρίσκονται στην κορύφωσή τους ή στο υπόγειο μέσα στο όριο των 23,26 μοιρών, δίνουν γεγονότα. Κυρίως όταν είναι περισσότεροι από έναν πλανήτη στο σημείο. Με το σύστημα των Αποκλίσεων βλέπουμε πιο συγκεκριμένα τις ημερομηνίες που θα συμβούν τα γεγονότα και θα το δούμε παρακάτω. 

Ας δούμε τί συνέβη τον χειμώνα του 2019 - 2020

Από τις 24 Σεπτεμβρίου έως τις 2 Οκτωβρίου Ο Κρόνος είναι στο νότιο σημείο, στις -23 31.  Όταν είναι στο νότιο μπαίνει μπροστά το αρνητικό πρόσημο - . Όταν είναι στο βόρειο μπαίνει το +. Οι -23 31 είναι οι μοίρες της μέγιστης απόκλισής του, καθώς από τις 3 Οκτωβρίου αρχίζει και μειώνει την απόσταση προς το σημείο τομής της εκλειπτικής από τον ουράνιο Ισημερινό (00 Κριού). Η στάση του λοιπόν, μιμούμενος την τροχιά του Ηλίου, κράτησε 8 ημέρες. (Η στάση του Ηλίου κρατάει πάντοτε τρεις ημέρες). 

Από τις 3 Οκτωβρίου έως και τις 5 Νοεμβρίου ο Πλούτωνας είναι στις  - 22 23 μοίρες. Η δική του στάση κράτησε 1 μήνα και 2 ημέρες. Αυτός που έδωσε το δύσκολο γεγονός ήταν ο Δίας. Μία από τις ιδιότητές του είναι να επεκτείνει ό,τι ακουμπάει, με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Εδώ βρέθηκε στο ίδιο σημείο με το ζευγάρι Κρόνου - Πλούτωνα. Η μέγιστη απόκλισή του ξεκίνησε στις 2 Δεκεμβρίου, 08.20 το πρωί ώρα Ελλάδος στις -23 18 μοίρες. Και επειδή ήταν στο νότιο σημείο, δηλαδή στον Τροπικό του Αιγόκερω και 10ο Οίκο, ήταν στην κορύφωσή του. Σε κάποια σημεία του πλανήτη, όπως στην Αλάσκα για παράδειγμα, ήταν ακόμη 1 Δεκεμβρίου απόγευμα! 1 Δεκεμβρίου έχουμε το πρώτο, επίσημα καταγεγραμμένο, κρούσμα Covid 19. Ο Δίας κάθισε σε στάση έως τις 11 Δεκεμβρίου. Ήρθε και ο Άρης στην παρέα τον Φεβρουάριο και στις 9 Φεβρουαρίου βγήκε εκτός ορίων. Η κορύφωσή του ήταν στις 19 έως 21 Φεβρουαρίου στις -23 40 μοίρες. Στις 21 Φεβρουαρίου έχουμε το πρώτο επίσημα καταγεγραμμένο κρούσμα Covid 19 στην Ευρώπη, σε μια μικρή πόλη κοντά στο Μιλάνο της Ιταλίας. Πέρα από την μοίρα της Εκλείψεως της 26ης Δεκεμβρίου 2019 που ενεργοποιήθηκε τότε από τον Άρη, έπαιξε ρόλο και η κορύφωση του πλανήτη.

Τα δύο αυτά ακραία σημεία του Ζωδιακού, καθώς η νότια Μέγιστη Απόκλιση σχετίζεται με τον Αιγόκερω και η νότια με τον Καρκίνο, όταν φιλοξενούν εξωκρόνιους πλανήτες, δείχνουν αλλαγές σε κοσμικό επίπεδο. Όταν βρεθεί και ο Κρόνος εκεί δίνει τις βάσεις για το γεγονός. Ο Δίας δίνει την επέκταση και ο Άρης την ενεργοποίηση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Δίας και ο Άρης έδωσαν και οι δύο ενεργοποίηση, καθώς οι κορυφώσεις τους στο υψηλότερο σημείο έγιναν σε δύο πολύ σημαντικές ημερομηνίες για την ανθρωπότητα.

Γεωργακοπούλου Αρετή 

Το Φιλοσοφείν ως δυνατό εφόδιο για την μετουσίωση του αστρολογικού μας Χάρτη.

 Στην κλασική εποχή αναπτύσσεται η Φιλοσοφία, ξεκινώντας από τον Πυθαγόρα και τους Προσωκρατικούς φιλόσοφους. Μέχρι τότε όλη η Γνώση του Κόσμου και της Ψυχής υπήρχε μέσα στους Μύθους, κρυμμένη επιμελώς. Στον Όμηρο, στους Άθλους των Ηρώων, στην Γένεση του Ησιόδου και σε άλλα πολλά ποιήματα. Η Φιλοσοφία ρίχνει το πέπλο γύρω από τους μύθους και έρχεται να αναλύσει το θέμα του Κόσμου και της Ψυχής υπό το πρίσμα της επιστήμης πλέον, απευθυνόμενη στην Λογική και όχι στο Θυμοειδές που απευθυνόταν η Μυθολογία.  Στο Θυμοειδές υπάγεται η ευχαρίστηση και η φαντασία που οι μύθοι τις διεγείρουν. Οι φιλόσοφοι αναφέρουν στα κείμενά τους τους Μύθους και μας δίνουν μια πρώτη εικόνα για το πώς λειτουργούν στον ψυχισμό μας. Εκείνοι είναι οι πρώτοι που μας βοήθησαν να αναλύσουμε τα γεγονότα της Μυθολογίας ως Αρχετυπικά Σύμβολα που διαδραματίζονται αιωνίως στον εσωτερικό μας Κόσμο αλλά και στο Σύμπαν.

Μέσα στα φιλοσοφικά κείμενα υπάρχουν αναφορές και στην Αστρολογία, καθώς είναι συνυφασμένη με την Μυθολογία και την λειτουργία της Ψυχής. Ο Πλάτων στον διάλογο Τίμαιο μας μιλά για έναν Δημιουργό που έφτιαξε τον Χρόνο, ως είδωλο, αντίγραφο του αιωνίου, επίσης έδωσε Ψυχή στα όντα του κόσμου, έδωσε όμως το ανώτερο κομμάτι της, αυτό που λέει ως Λογιστικό. Έφτιαξε και τους “νέους Θεούς” όπως τους αποκαλεί τους οποίους “έβαλε στο πόδι του” για να πλάσουν τα κατώτερα στοιχεία της Ψυχής, που είναι το Θυμοειδές και το Επιθυμητικό.

Το Θυμοειδές έχει να κάνει με την ανάγκη για δόξα, για τιμές, για προβολή και αξίωση, τονώνεται το Εγώ, το Επιθυμητικό με τα πάθη, την ανάγκη να έχουμε ασφάλεια και τις υλιστικές επιθυμίες μας. Στην συνέχεια μας αναφέρει τους νέους Θεούς ως Αστερισμούς και Πλανήτες οι οποίοι ελέγχουν το πεπρωμένο μας. Βλέπουμε εδώ λοιπόν καθαρά αναφορά στην επίδραση των πλανητών στην ζωή μας και στο πεπρωμένο μας. Ομοίως και στον Ορφικό Ύμνο των Άστρων:

“… Ω Άστρα επουράνια, της μαύρης Νύχτας αγαπητά παιδιά,

που περιφέρεστε κυκλικώς με κυκλοτερείς κινήσεις γύρω από το θρόνο.

Σπινθηροβόλα, πύρινα, αιώνιοι γεννήτορες όλων ανεξαιρέτως,

που είστε το πεπρωμένο, που επισημαίνετε κάθε μοιραίο,

που καθορίζετε των θνητών ανθρώπων τη θεϊκή πορεία …”

Το ηθικό κομμάτι της Φιλοσοφίας απευθύνεται στο Λογιστικό μέρος της ψυχής μας, το οποίο αν το “ταΐσουμε” με πνευματική τροφή θα δυναμώσει και θα μπορεί να φέρει εις πέρας τα άλλα δύο (θυμοειδές και επιθυμητικό). Πολύ εύστοχος ο μύθος του πολυκέφαλου τέρατος στον διάλογο “Πολιτεία”. Είναι ένα τέρας με πολλά κεφάλια, ένα λιοντάρι κι ένα μικρό ανθρωπάκι. Και τα τρία μαζί βρίσκονται μέσα σε έναν άνθρωπο. Όσο ο άνθρωπος μέσα είναι μικρός, τα άλλα δύο είναι θηρία ανήμερα. Όταν εκείνος τραφεί, μεγαλώνει και εκείνα μικραίνουν και καταφέρνει να τα υποτάξει και να τα καθοδηγήσει. Έτσι γίνεται με την μελέτη φιλοσοφικών κειμένων και όταν περνούμε από την φιλοσοφία στην πράξη..

Για να θρέψουμε το Λογιστικό μας κομμάτι, θα πρέπει να ασχοληθούμε με τα δικά του ενδιαφέροντα: Ηθικές αξίες, δικαιοσύνη, αληθινή συμπαντική αγάπη, ομορφιά του Κόσμου, εσωτερικό Φως, βαθιά Αυτογνωσία… Όταν πλημμυρίσει η ψυχή μας με τέτοιες έννοιες, μεγαλώνει το μικρό ανθρωπάκι του παραπάνω μύθου, μπορεί να τιθασεύσει τα άλλα δύο και με αυτόν τον τρόπο οι δύσκολες αστρολογικές όψεις σε έναν αστρολογικό Χάρτη γίνονται σιγά σιγά ευκολότερες καθώς, ανεβαίνει επίπεδο ο κάθε πλανήτης. Με τον καιρό θα ανακαλύψουμε πως η ευτυχία πηγάζει από μέσα μας και όχι από αποκτήματα κάθε είδους και πως όσο πιο ολιγαρκείς είμαστε τόσο το καλύτερο διότι δεν θα μας λείπει τίποτα, εφόσον οι ίδιοι τα έχουμε όλα !

Το φιλοσοφείν είναι μεγάλο εφόδιο ώστε ο δύσκολος ανηφορικός και κακοτράχαλος δρόμος προς την Αυτογνωσία να γίνει πιο βατός, χωρίς πολλά εμπόδια. Το ταξίδι μας θα είναι πλούσιο από εμπειρίες αλλά και ευχάριστο μαζί, καθώς θα έχουμε γυμναστεί κατάλληλα ώστε να βλέπουμε τα γεγονότα της ζωής μας ως εξωτερικοί παρατηρητές και θα αναρωτιόμαστε πάντα το “γιατί”, αντί να οργιζόμαστε και να γεμίζουμε αρνητικά συναισθήματα.

Όσο μπορούμε λοιπόν, ας κοιτούμε ψηλά, ψάχνοντας την Αλήθεια πίσω από τα γεγονότα και τα φαινόμενα. Κάπου εκεί θα βρούμε τον αληθινό εαυτό μας, τον λόγο ύπαρξής μας, θα αναγεννηθούμε και θα ζήσουμε με αρμονία.

Αυτογνωσία και Αρμονία μέσω της Αστρολογίας και της Ελληνικής Μυθολογίας.

Η αρχαία ελληνική μυθολογία, αποδεικνύεται όλο και από περισσότερους μελετητές ανά τον κόσμο πως εξιχνιάζει τα βάθη του ψυχισμού μας. Πάθη και έρωτες μεταξύ θεών και θνητών, μάχες ηρώων με τέρατα, μεταμορφώσεις, κατακτήσεις, δοκιμασίες, απάτες και τιμωρίες, περιοχές ζοφερές ή χαρούμενες… Όλα αυτά βρίσκονται στον εσωτερικό μας κόσμο. Μας παρουσιάζονται ως Σύμβολα και διηγήσεις που τέρπουν την ψυχή μας για να μην ξεχαστούν και να περάσει η Γνώση τους αναλλοίωτη ανά τους αιώνες.

Είναι πράγματι ο κάθε άνθρωπος, το κάθε ον στο Σύμπαν, τόσο μοναδικό και πλούσιο, αν αναλογιστούμε πως ο καθένας μας, ως αστρολογικός Χάρτης, είναι μια ολόκληρη μυθολογία, διαφορετική από των άλλων. Κι αυτό διότι ο ουρανός συνεχώς αλλάζει και δεν θα ξαναυπάρξει ποτέ ίδιος με εκείνον της προηγούμενης στιγμής.

Σύμφωνα με το πώς συναντιούνται οι πλανήτες μέσα στον Χάρτη, ανάλογα σε ποια Ζώδια και σε ποιους Οίκους βρίσκονται, με λίγη φαντασία, μπορεί να γραφτεί ολόκληρο μυθιστόρημα! Το οποίο θα περιγράφει τις περιπτύξεις και περιπέτειές τους, αντιζηλίες, συνεργασίες, πολέμους και μεταμορφώσεις… Ο κάθε ένας μας λοιπόν είναι ένα μυθιστόρημα! Αυτή και μόνο η σκέψη είναι πολύ όμορφη, καθώς έτσι αναγνωρίζουμε ότι έχουμε έναν ξεχωριστό, μοναδικό και πλούσιο εσωτερικό κόσμο.

Μετά από αυτήν την συνειδητοποίηση προχωρούμε στο να ψάξουμε να βρούμε τους δικούς μας μύθους. Μπορούμε να ανατρέξουμε στο άρθρο «Μαθήματα Αστρολογίας για αρχάριους», και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα Ζώδια, τους Πλανήτες και τις όψεις στον Χάρτη μας. Ύστερα να δώσουμε έμφαση στις δυσκολίες του Χάρτη, την «μάχη» δηλαδή μεταξύ πλανητών.

Οι πλανήτες, όπως έχει επιστημονικά αποδειχθεί, εκπέμπουν ήχο. Πρώτος για την μουσική των ουρανίων σφαιρών μίλησε ο Πυθαγόρας, σύμφωνα με τους νεότερους φιλόσοφους. Όταν στον εσωτερικό μας κόσμο δύο πλανήτες «βλέπονται» μεταξύ τους με δύσκολη όψη, οι ήχοι τους δεν ταιριάζουν και εκπέμπουν δυσαρμονία. Αυτό προκαλεί σύγχυση στους τομείς που δρουν οι πλανήτες (οίκους, ζώδια) και για να νιώσουμε αρμονία χρειάζεται να δουλέψουμε την όψη.

Εδώ έρχεται το δύσκολο κομμάτι: Να παλέψουμε ως Ήρωες με τα τέρατα της ψυχής μας και να τους επιβληθούμε. Να περάσουμε μέσα από τα Τάρταρα και τις δοκιμασίες του Σίσυφου και του Τάνταλου, να βγούμε νικητές από την μάχη με τον δυνατό Τυφώνα και να βρεθούμε να παιχνιδίζουμε σαν όμορφες Νύμφες και Νιρηίδες στα δάση, τις λίμνες και τα ποτάμια.

Πώς θα γίνει αυτό;

Για αρχή χρειάζεται Επίγνωση. Κοιτάμε τι πάει λάθος ξεκινώντας από τις επιλογές μας και σταματούμε να εθελοτυφλούμε πιστεύοντας πως για ό,τι μας συμβαίνει φταίνε οι άλλοι. Μια σχέση, είτε ερωτική, είτε φιλική, αν φτάσει στο σημείο ο ένας να γίνει θύτης και ο άλλος θύμα και αυτό συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση, ευθύνονται και ο θύτης και το θύμα. Ο ένας διότι το πράττει, ο άλλος διότι το επιτρέπει. Αν το θύμα για δικούς του λόγους θέλει να συνεχίσει σε αυτήν την σχέση, πρέπει να γνωρίζει πως ευθύνεται για τις λάθος επιλογές του. Αν ελπίζει πως ο θύτης θα αλλάξει συμπεριφορά πρέπει να γνωρίζει πως θα το κάνει μόνο και αν ο ίδιος το θελήσει και όχι επειδή του το λέει το θύμα.

Αν ο θύτης είναι γονιός ή άλλο συγγενικό πρόσωπο που δεν μπορούμε να αποφύγουμε, είναι καλό να αλλάξουμε τον τρόπο που  βλέπουμε την σχέση.

Δεν βρίσκεται τυχαία στην ζωή μας κανένας, όλοι κάτι μας διδάσκουν, είτε αυτοί που έρχονται και φεύγουν, είτε αυτοί που μένουν. Αναλογιζόμαστε τι έχουμε κερδίσει ως άνθρωποι από την μεταξύ μας αλληλεπίδραση και προχωράμε, δίχως μίση και κακίες, καθώς, μέσα από άσχημα φαινομενικά γεγονότα, μας βοήθησαν να δούμε κάποια αδυναμία μας ή να γίνουμε σκεπτόμενοι άνθρωποι.

Το ίδιο ισχύει και για όλους τους τομείς, όχι μόνο των σχέσεων. Κοιτάμε πού φταίμε εμείς σε ό,τι μας συμβαίνει και γιατί έλκουμε συγκεκριμένους ανθρώπους και καταστάσεις. Σαν αναλογιστούμε αυτά, ερχόμαστε στην συνειδητοποίηση πως είναι πεποιθήσεις ριζωμένες από τα παιδικά χρόνια. Πιάνουμε την κάθε πεποίθηση ξεχωριστά και την παρατηρούμε.. την επεξεργαζόμαστε. Η κάθε πεποίθηση είναι ένα τέρας με το οποίο οφείλουμε να έρθουμε αντιμέτωποι ώστε να μετατρέψουμε την δυσαρμονία των πλανητικών όψεων σε αρμονία. Για να γίνει αυτό πρέπει να ελευθερωθούμε από τις πεποιθήσεις μας, να αναπνεύσουμε…

Δεν θα επιχειρήσουμε να τις κόψουμε βίαια, διότι, όπως και τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας όποτε τα έκοβε ο Ηρακλής διπλασιάζονταν, έτσι και εκείνες, αν προσπαθήσουμε να τις κόψουμε ή κλείσουμε τα μάτια σαν στρουθοκάμηλοι και κάνουμε πως δεν υπάρχουν, θα επιστρέψουν πιο δυνατές. Το υγιές είναι να τις αποδεχτούμε, να συμφιλιωθούμε και να πάμε πιο πίσω, στην αιτία τους. Εκεί βρίσκεται η «γέννηση του τέρατος».

Αφού βρεθεί η αιτία θα χρειαστεί να εστιάσουμε σε αυτήν, από την οποία απορρέουν όλα όσα κάνουμε στραβά σχετικά με έναν συγκεκριμένο τομέα. Επειδή όλα είναι αλυσίδα, το πρόβλημα σε έναν τομέα φέρνει προβλήματα και σε άλλους τομείς, με αποτέλεσμα να έχουμε δημιουργήσει έναν προβληματικό βίο.

Το Εγώ μας, το οποίο είναι ένα πολύ δυνατό τέρας, εγώ προσωπικά το παρομοιάζω με τον Τυφώνα με τα εκατό τερατώδη κεφάλια, βολεύεται να διατηρεί τις πεποιθήσεις και δεν του αρέσουν τα σοκ και κάτι που θα του ταράξει τα νερά. Έτσι λοιπόν αρρωσταίνει η ψυχή μας και στην συνέχεια και το σώμα μας. Πριν προλάβουμε να φτάσουμε σε αυτό, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου οι πλανήτες που μας βλέπουν από διέλευση ή πρόοδο και μας λένε: « Ξύπνα γιατί διαλύεσαι !». Οφείλουμε να τους ακούσουμε και να πάρουμε δραστικά μέτρα.

Η ψυχοθεραπεία σε κάποιον ειδικό είναι ένας πολύ καλός τρόπος αντιμετώπισης. Ένας άλλος τρόπος είναι η καθημερινή προσευχή ή ο διαλογισμός. Επίσης βοηθάει πάρα πολύ η μελέτη φιλοσοφικών κειμένων, καθώς τρέφουν το κομμάτι της ψυχής και το ‘εγώ’ μικραίνει. Θα αναλύσω σε επόμενο άρθρο την δύναμη που έχει η, ύψιστη για εμένα, Φιλοσοφία, κατά του τερατώδους ‘εγώ’ και των κεφαλιών – πεποιθήσεών του.

Σαν καταφέρνουμε κατά την διάρκεια του ταξιδιού, ως Οδυσσέας ή Ηρακλής, να τιθασεύουμε τις πεποιθήσεις μας και να βγούμε στους Άθλους μας νικητές, οι δυσαρμονικές όψεις των πλανητών στον Χάρτη μας μετουσιώνονται και εναρμονίζονται. Έτσι αντί να βιώνουμε πόνο ριγμένοι στα Τάρταρα, θα μπορούμε ως νύμφες να παιχνιδίζουμε ανέμελα στα κρύα νερά των ποταμών και να απολαμβάνουμε πλέον τα δώρα (εύκολες όψεις) και όχι την οργή (δύσκολες όψεις) των θεών.